شاید شنیده باشید که در قدیم نوزادان را چهل تیغ می کردند یعنی بعد از تولد کودکان، بر روی بدن آنان، به روشی که شرح خواهیم داد، تیغ می زدند و اعتقاد داشتند با این کار فرزندشان رشد خوبی خواهد داشت و کمتر دچار بیماری می گردد.

ولی سوالی مطرح بود که کجای بدن نوزاد را، به چه مقدار و در چه زمان بعد از تولد، تیغ می زدند.

با بررسی ها و تحقیقات به عمل آمده موضوع را کشف کردیم که در این توصیه بهداشتی به شرح ذیل توضیح داده شده است:

اولاً چهل تیغ به معنای زدن چهل عدد تیغ نبوده است، بلکه منظور، زدن تیغ به بدن نوزاد در چهلمین روز تولد ایشان بوده است یعنی در اصل چهله تیغ بوده است و ثانیاً قسمت هایی از بدن نوزاد که به گونه ای تیغ زده می شود تا فقط چند قطره خون از آن مکان ها خارج شود به ترتیب به شرح ذیل بوده است:

1-    لاله های گوش:

پشت هر یک از گوش های نوزاد بر روی لاله گوش، یک تا دو عدد تیغ زده می شود.

2-    کمر:

بعد از تیغ زدن لاله های گوش، در محل حجامت عام یعنی در پشت کمر نوزاد، یک مکش ساده و ظریف انجام می گردد و بعد، دو تا چهار عدد تیغ در آن محل زده می شود.

3-    ساقین پا:

پشت عضله ساقین، تقریباً در ناحیه وسط به طرف زیر زانو (محل حجامت ساقین)، هر کدام دو تا چهار عدد تیغ (بدون انجام مکش) زده می شود.

4-    کف پا:

روی برجستگی کف هر دو پا در نزدیکی بیخ انگشتان پا، هر کدام دو تا چهار عدد تیغ زده می شود.

تذکر:

- این کار حتماً توسط پزشک مجرب طب سنتی انجام پذیرد.

- بعد از انجام هر یک مراحل فوق الذکر، مقداری هم عسل می توانید روی موضع تیغ زده شده، بمالید و اگر بخواهید می توانید برای چند ساعت نیز پانسمان کنید، در غیر این صورت نیازی هم ندارید و خیلی ضروری نمی باشد.

- انجام این کار باعث می شود تا نوزاد در شب اول به یک خواب عمیق فرو برود و سبب می گردد تا بچه از رشد خوبی برخوردار گردد و کمتر دچار بیماری شود.

بواسیر یعنی گشاد شدن عروق انتهایی مقعد که باعث بیرون زدگی نیز می شود.

از نظر طب سنتی بواسیر علامتی است از ایجاد و ازدیاد یک خلط فاسد در بدن که باید پاک سازی شود.

جراحی کردن و دور انداختن عروق بواسیری باعث می شود خلط سودایی که آنجا تجمع یافته است در بدن پخش شود و در سایر اعضا مشکل ایجاد نماید. طب قدیم بدون جراحی، رفع مشکل می کند و به هیچ وجه عمل کردن بواسیر را توصیه نمی کند.

بواسیر خون سودایی می باشد که باید بیرون برود و علت تولید آن مرتفع شود.

مراقب باشید یبوست نگیرید و همواره مزاجتان روان کار کند، سودازا نخورید و برای درمان بواسیر به شرح ذیل عمل نمایید:

برای درمان دارویی باید 50 گرم خار شتر  را با سه لیوان آب بجوشانند (و اگر آرام بجوشانند با دو لیوان) تا در زمانی حدود نیم ساعت به یک لیوان تبدیل گردد و آن را نگاه دارد به همان شکل تا صبح بماند و بعد آن را صاف کنند و آن یک لیوان را به مدت 5 روز بخورند و در عین حال با روغن های طبیعی (روغن محلی یا روغن کوهان شتر) محل را چرب نگه دارند. همچنین در برخی موارد بسته به نظر پزشک، می بایست زالو بیاندازند و یا از دستشان به شیوه سنتی خون بگیرند و فصد درمانی کنند.

ضمناً از اغذیه غلیظ و ثقیل مانند گوشت گاو، آهو، انواع گوشت سرخ، بادنجان، عدس، کلم، شیر، خرما، ماهی شور، نمک زیاد، سیر، پیاز، میوه های باد انگیز که این علت را تشدید می کنند بپرهیزند.

گوشت سفید طیور (مانند گنجشک)، مرغ محلی و خروس فربه و هر چه مولد خون صالح است مانند خربزه، انار، زرشک، آلو، رب غوره، شیر، خرفه، سماق، آبغوره، آبلیمو، آش و لیمو باشد، بخورند، چراکه خون ثقیل را دفع می کنند.  اگر از خلط صفرا باشد خوردن هلیه زرد مفید است.

تذکر: اگر بعد از درمان، موارد فوق الذکر را رعایت نکردید و سودازاها را زیاد مصرف کردید یا این که یبوست پیدا کنید، ممکن است بیماری شما برگردد.

استفاده از آلوئه ورا یا صبر زرد باعث می گردد اخلاط بد از عمق بدن به سطح بیایند، لذا استفاده از آن بدون تدبیر و تجویز پزشک مجاز نمی باشد، ولی متاسفانه امروزه در قالب خوراکی و همچنین لوازم مختلف آرایشی مثل ژل، موبر و ضد عرق به بازار عرضه شده است که در دراز مدت باعث بروز مشکلات زیادی برای استفاده کنندگان آن می گردد.

لذا استفاده از این گونه مواد آرایشی مورد تایید نمی باشد.

برای ژل می توانید از کتیرا، برای موبر از واجبی و برای ضد عرق از پودر زاج سفید استفاده کنید.

برای سلامت و بهداشت مثانه و مجاری ادراری روزانه چندین بار بدون این که احساس کنید نیازی به تخلیه مجاری ادراری دارید،به دستشویی بروید و ادرار کنید.چراکه در این حالت ادرار حالت اسیدی(ترشی)خاصی دارد که در اثر زیاد ماندن در مثانه و مجاری ادراری باعث صدمه زدن به آنها در دراز مدت خواهد شد.

شمابا این کار  به این اعضا کمک خواهید  کرد که بتوانند محیطی را فراهم آورند تا به راحتی عضو آسیب دیده را ترمیم کنند و همیشه سالم باشند.

شال کمر جزء لباس های رسمی ما ایرانیان بوده است. در کتب تاریخی و حکایت ها شنیده اید که مردم ایران همیانشان(1) داخل شال دور کمرشان بوده است.

هم مردان و هم زنان از شال کمر استفاده می کردند و بسته به فصل گرما یا سرما جنس شالشان متفاوت بود.

خانم ها نسبت به آقایان به مراتب بیشتر به گرمی ناحیه کمرشان نیازمند هستند، چرا که تخمدان ها و رحمشان آنجاست و سرما براحتی می تواند به آن ها عارض شود و باروری یک زن را مختل نماید. برخی از مشکلاتی که امروزه مخصوصاً خانم ها با آن مواجه هستند به دلیل گرم نگه نداشتن کمرشان می باشد، چرا که عمدتاً لباس های مورد استفاده آنان لباس های کوتاهی است که ناحیه کمر، لگن و نافشان را خوب پوشش نمی دهد.

توصیه می شود از شال کمر استفاده نمایید و به هیچ وجه لباس های که پوشش خوبی برای کمرتان به وجود نمی آورند را استفاده نکنید.

تذکر : شال کمر را نباید سفت بست، چرا که هدف از بستن شال، فقط گرم نگهداشتن کمر می باشد و سفت بستن آن توصیه نمی شود.